ΠΩΣ ΘΑ ΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ.

Συνάδελφοι,

            Οι εξαγγελίες για έξοδο από την κρίση αφορά τους επιχειρηματικούς ομίλους. Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα έχουν έτοιμο νέο πακέτο μέτρων:

·         Ανατροπές στα ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά δικαιώματα, νέες περικοπές σε παροχές υγείας – πρόνοιας και νέα μείωση των εργοδοτικών εισφορών.

·         Απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων – αρχή που έγινε με τους χαλυβουργούς στον Ασπρόπυργο.

·         Εμποδίζεται η κήρυξη απεργιών. Δείχνουν έτσι ότι φοβούνται την πάλη των εργατών, όχι τόσο στο σημερινό της επίπεδο, αλλά σ’ αυτό που μπορεί να φτάσει. Μόνο εμείς εξακολουθούμε να λέμε ότι «δεν γίνεται τίποτα». Σημαίνει επίσης ότι η κατάσταση για τα λαϊκά στρώματα θα χειροτερέψει κι άλλο, οπότε παίρνουν τα μέτρα τους

·         Κατάργηση των πάσης φύσεως επιδομάτων και αντικατάστασή τους από το λεγόμενο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για τους πιο εξαθλιωμένους.

·         Νέες απολύσεις στο δημόσιο, ιδιωτικοποιήσεις, φοροληστεία με τον ΕΝΦΙΑ 

            Η μάχη μαίνεται και σε ιδεολογικό επίπεδο. Από τη δική τους μεριά θέλουν να επικρατήσει στη συνείδηση των εργαζομένων και ανέργων η άποψη ότι η ευημερία του κεφαλαίου είναι προϋπόθεση και για τη δική μας ευημερία. Ότι τάχα η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αυτή που θα αντιμετωπίσει την ανεργία, θα φέρει βελτίωση στα εισοδήματα και το βιοτικό επίπεδο. Έτσι επιχειρούν να αφοπλίσουν ιδεολογικά την εργατική τάξη και το λαό. Όχι μόνο να καλλιεργήσουν αναμονή για την καπιταλιστική ανάπτυξη (μια αναμονή που έχει αποδειχθεί μοιραία για το λαό) και ανοχή στην ασκούμενη πολιτική. Αλλά και να μετατρέψουν τους εργαζόμενους και ανέργους σε οπαδούς των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων. Δηλαδή οπαδούς της ελάχιστης φορολόγησής τους, της αφειδούς επιδότησης και δανειοδότησης τους από τον κρατικό προϋπολογισμό (από τα χρήματά μας δηλαδή). Οπαδούς των ελαστικών σχέσεων εργασίας, ακόμα και εθελούσιες μειώσεις στους μισθούς, οτιδήποτε απαιτεί η ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου. Σε τέτοιου είδους «διεκδικήσεις» έχει σύρει τους εργαζόμενους όλο το προηγούμενο διάστημα ο εργοδοτικός συνδικαλισμός της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΑΠ. Σίγουρα, αν πειστούμε τελικά ότι τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου είναι και δικό μας συμφέρον, θα βρεθούμε να σκοτωνόμαστε με τους γειτονικούς λαούς για το ποιανού ο εργοδότης θα βάλει στο χέρι το έναν ή τον άλλο πλούτο, τη μία ή την άλλη αγορά. Αυτό δείχνει η ολοένα και εντονότερη εμπλοκή της Ελλάδας στις πολεμικές εστίες στη γύρω περιοχή, η εμπλοκή της στους σχεδιασμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

            Εμείς από τη δική μας μεριά πρέπει να αναδείξουμε στους εργαζόμενους κι ανέργους ότι ο δρόμος ικανοποίησης των δικών μας αναγκών πάει από την άλλη, περνάει μέσα από τη σύγκρουση με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Τα πράγματα, δεν είναι όπως μας τα λένε. Καταρχάς το ελληνικό κεφάλαιο έχει βγει αλώβητο από την κρίση και με τους ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους ακόμα πιο ενισχυμένους. Αυτό το κατάφερε φορτώνοντας την κρίση στους εργαζόμενους, πιέζοντάς τους για μεγάλη υποχώρηση των απαιτήσεών τους, ρίχνοντάς τους στη φτώχεια. Ανάπτυξη στον καπιταλισμό σημαίνει του σκασμού κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Έτσι μετράται η ανάπτυξη και όχι με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού. Πρέπει να κατανοηθεί ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα δεν είναι η λύση για το λαό, αλλά το πρόβλημα. Γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα έχει ως προϋπόθεση το τσάκισμα του λαού. Με αυτό το τσάκισμα το κεφάλαιο κατάφερε να βγει από την κρίση, μ’ αυτό το τσάκισμα μόνο θα μπορέσει να συνεχίσει στην ανάπτυξη. Το γεγονός ότι η Ελλάδα μόνο φέτος ανέβηκε 10 θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη για την ανταγωνιστικότητα αποδεικνύει τα παραπάνω. Το ίδιο αποδεικνύουν και οι χώρες που βρίσκονται σε ανάπτυξη (πχ Γερμανία, ΗΠΑ) όπου ο λαός πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.

            Τόσο η συγκυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ) παρά τις υπαρκτές διαφορές τους δεν αμφισβητούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, δηλαδή το δρόμο όπου ο λαός κάνει βαριές θυσίες προκειμένου να πετύχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι την υψηλή κερδοφορία που θα τους κάνει ανταγωνιστικούς και πρόθυμους για επενδύσεις. Γι’ αυτό και είναι εξίσου επικίνδυνοι για το λαό. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να πιαστούμε στο λούκι να περιμένουμε σωτηρία από την εναλλαγή κυβερνήσεων όσο κουμάντο στην εξουσία και οικονομία θα κάνουν τα μονοπώλια. Σήμερα ακριβώς γι’ αυτόν τον κυβερνητικό θώκο, συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση πλειοδοτούν σε θέσεις εργασίας κοροϊδεύοντας τον κόσμο και τάζουν ψίχουλα για την αντιμετώπιση της πιο «ακραίας» φτώχειας αφήνοντας τη μεγάλη μάζα του λαού στην... όχι «ακραία», αποδεκτή για αυτούς φτώχεια του. Οι δικές τους έρευνες είναι όμως που δείχνουν ότι για να καλυφθούν οι 1 εκ θέσεις εργασίας που χάθηκαν τα χρόνια 2009-2013 και να επιστρέψουμε στην κατάσταση πριν την κρίση, δηλαδή με ανεργία 10% με μισό εκ να είναι άνεργοι, θα χρειαστούν τουλάχιστον 20 χρόνια με το αισιόδοξο σενάριο το ΑΕΠ να έχει ρυθμό αύξησης 4%. Τόσο εξάλλου χρειάστηκε για να γίνουν, τα χρόνια πριν την κρίση, όπου η ανάπτυξη έτρεχε με 3-3,5%, πάνω και από το μέσο όρο της ΕΕ. Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι εντωμεταξύ δεν θα ξεσπάσει νέα κρίση, πράγμα αδύνατο.

            Η λύση του προβλήματος της ανεργίας δεν εξαρτάται από το ποιος είναι ο διαχειριστής του συστήματος, ποια κυβέρνηση δηλαδή, γιατί είναι πρόβλημα του ίδιου του συστήματος. Συνοδεύει τον καπιταλισμό από τη γέννησή του, και δεν έχει εξαλειφθεί ποτέ σε καμιά καπιταλιστική χώρα κοντά δυο αιώνες τώρα. Μόνο στις σοσιαλιστικές χώρες τον 20^ο αιώνα εξαλείφθηκε επειδή είχε εξαλειφθεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η εργατική δύναμη στον καπιταλισμό είναι εμπόρευμα που πωλείται κι αγοράζεται και όπως όλα τα εμπορεύματα μπορεί να μείνει και αδιάθετο, να πετιέται στις χωματερές μαζί με τα ροδάκινα. Το κυνήγι του κέρδους της επιχείρησης είναι που πετάει κόσμο στην ανεργία, αντί να μειώνει το χρόνο εργασίας για όλους. Το κυνήγι του κέρδους της επιχείρησης είναι επίσης που θα την κλείσει.

            Και δεν είναι μόνο αυτό. Η επιχειρηματικοί όμιλοι και τα κόμματά τους, όχι μόνο δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά δε θέλουν κιόλας. Γιατί τους βολεύει να χρησιμοποιούν την ανεργία σαν μοχλό πίεσης για να ρίχνουν οι εργαζόμενοι τις απαιτήσεις τους, να χρησιμοποιούν τους άνεργους σαν φτηνό εργατικό δυναμικό για τις επιχειρήσεις. Σ’ αυτό το ρόλο προσαρμόζεται όλο και περισσότερο ο ΟΑΕΔ, υλοποιώντας τις κατευθύνσεις τις ΕΕ (κατευθύνσεις που δεν αμφισβητεί ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ) αντικαθιστώντας τα προγράμματα επιδότησης των ανέργων με προγράμματα επιδότησης των επιχειρήσεων με ανέργους. Τα voucher και τα διάφορα άλλα προγράμματα απασχόλησης είναι ακριβώς αυτό. Επιδοτούμενη εργασία για τις επιχειρήσεις, με αισχρές σχέσεις εργασίας, προπομπός των εργασιακών σχέσεων που θέλουν να επικρατήσουν.

            Λύση στο πρόβλημα της ανεργίας σημαίνει εξαφάνιση της ανεργίας και μπορεί να γίνει μόνο όταν η ανάπτυξη γίνεται με σκοπό την κάλυψη των λαϊκών αναγκών και όχι το επιχειρηματικό κέρδος, ανάπτυξη δηλαδή προς όφελος του λαού, με τον ίδιο στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.

ΔΙΜΗΝΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΜΠΑΝΙΑ

            Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΠΑΜΕ που συνεδρίασε στη Θεσσαλονίκη στις 5 κ 6 Σεπ, αποφάσισε να απευθύνει κάλεσμα σε όλα τα σωματεία για την διοργάνωση «δίμηνης αγωνιστικής καμπάνιας ενάντια στην αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική και διεκδίκηση αξιοπρεπών συνθηκών δουλειάς και διαβίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας» που θα καταλήγει σε πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1^η Νοεμβρίου στην Αθήνα (πλατεία Συντάγματος), με αιχμή το ζήτημα της ανεργίας και τα προβλήματα των ανέργων. Το σωματείο μας αλλά και το ΠΑΜΕ συνολικά έχει επεξεργαστεί ένα πλαίσιο αιτημάτων-μέτρων προστασίας των ανέργων που πιάνει όλες τις πλευρές της ζωής του ανέργου και της οικογένειάς του. Το ΔΣ του σωματείου μας συνεδρίασε και αποδέχτηκε το κάλεσμα, έβγαλε σχέδιο δράσης για την επιτυχία του συλλαλητηρίου. Τώρα καλούμαστε κι εμείς εδώ με τη σειρά μας να αποδεχτούμε το κάλεσμα και να δράσουμε με σχέδιο. 

            Ο στόχος μας απ’ αυτό το συλλαλητήριο είναι διπλός: αφενός να δώσει απάντηση σ’ αυτούς που στέκονται απέναντί μας: την κυβέρνηση με την ΕΕ και τη μεγαλοεργοδοσία που σχεδιάζουν την ασκούμενη πολιτική με κριτήριο την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, την ανταγωνιστικότητά του, πετώντας εμάς στην ανεργία και την κακοπληρωμένη δουλειά, χωρίς υπηρεσίες Υγείας και Παιδείας, χωρίς ασφάλιση και συντάξεις, αλλά με ένα τσουβάλι φόρους. Να τους κάνουμε να ιδρώσουν, να προβληματιστούν, να τους δείξουμε ότι δεν έχουν ξεμπερδέψει μαζί μας.

             Αφετέρου να δώσει μια πνοή αισιοδοξίας και αγώνα σ’ αυτούς που στέκονται δίπλα μας: τη λαοθάλασσα των ανέργων και εργαζομένων που στενάζουν και ψάχνονται από κάπου να πιαστούν.

            Ο στόχος αυτός δεν θα πραγματοποιηθεί επειδή έτσι το αποφάσισε η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή, χωρίς την δράση των εργαζομένων και ανέργων, χωρίς να γίνει και δικός τους στόχος. Πρέπει τα μέλη των σωματείων από το ΔΣ μέχρι τα απλά μέλη να γίνουν προπαγανδιστές της δίμηνης δράσης και του συλλαλητηρίου, να φτάσουν το αγωνιστικό κάλεσμα όπου είναι δυνατόν να φτάσει, να βρουν παραπέρα κόσμο από το συνηθισμένο, να μην είναι το συλλαλητήριο μια καθιερωμένη συγκέντρωση με τον καθιερωμένο κόσμο. Πρέπει στο μυαλό μας να έχουμε το 1,5 εκ. των ανέργων, που είναι σκόρπιοι, κλεισμένοι στα σπίτια τους και ανοργάνωτοι. Να μην έχουμε αυταπάτες, δεν είναι ότι τόσο καιρό οι άνεργοι είναι μακριά από τους αγώνες γιατί τους έλειπε το δικό μας κάλεσμα. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες. Όμως πρέπει να εξαντλήσουμε όσα περιθώρια υπάρχουν για την κινητοποίηση των ανέργων. Η συμμετοχή μας σ’ αυτή την προσπάθεια ξεκινάει από σήμερα, συζητώντας τα αιτήματα για την ανακούφιση των ανέργων, συζητώντας τα προβλήματα και την στάση των ανέργων από το προσωπικό μας περιβάλλον και ευρύτερα. Συμβάλλοντας στο σχεδιασμό της δίμηνης δράσης της επιτροπής με ιδέες και ανάληψη ευθυνών.

            Στόχος μας επίσης είναι αυτό το δίμηνο δράσης να γεννήσει νέες πρωτοβουλίες, να καταδείξει την ανάγκη και δυνατότητα οργανωμένης πάλης των εργαζομένων και ανέργων, να αποτελέσει κρίκο συνέχισης της πάλης και όλα τα επόμενα δίμηνα, 6μηνα, χρόνια. Γιατί έχει αποδειχτεί ότι όσες κατακτήσεις είχαμε δεν ήρθαν από τα πάνω σαν δώρο, αλλά κερδήθηκαν με σύγκρουση από την εργατική τάξη και το λαό, μετά από πολύχρονους σκληρούς αγώνες με πολλές θυσίες, αγώνες που μέσα στα χρόνια πάντα είχαν και το στοιχείο της προσωρινής υποχώρησης του κινήματος, ακόμα και ήττες. Πουθενά όμως δεν υπήρχε αγώνας «μια κι έξω», χωρίς προετοιμασία, χωρίς οργάνωση, χωρίς την ακούραστη δράση μαζικών και επιθετικών αγώνων στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές. Αυτοί ήταν οι μικρές φλόγες που πυροδοτούσαν τις μεγάλες φωτιές, προετοίμαζαν τις ευρύτερες συγκρούσεις.